भगवद्गीता - अध्याय 1: अर्जुनविषादयोग - श्लोक 13
ततः शङ्खाश्च भेर्यश्च पणवानकगोमुखाः ।
सहसैवाभ्यहन्यन्त स शब्दस्तुमुलोऽभवत् ॥१३॥
शब्दार्थ
तत: - त्यानंतर
शङ्खा:- शंख
च-सुद्धा
भेर्य:-मोठे नगारे, भेरी
च-आणि
पणव-आनक-लहान ढोल आणि तुताऱ्या
गो-मुखा:- रणशिंग
सहसा-अचानकपणे
एव-खचितच
अभ्यहन्यन्त-एकाच वेळी वाजू लागली
स:- तो
शब्द:- (एकत्रित झालेला) आवाज
तुमुल:- भयंकर
अभवत्-झाला
अर्थ
त्यानंतर शंख, ढोल, भेरी, नगारे, तुताऱ्या आणि रणशिंगे एकदम वाजू लागली आणि त्यांचा एकत्रित आवाज अत्यंत भयंकर होता.
Comments
Post a Comment